-
-
Categorie: Roeien



In de derde klas van de middelbare school werd ik lid van RV Nautilus. Een roeivereniging in Hillegersberg, helemaal aan de andere kant van de stad, voor mij tenminste wonende op Heijplaat aan de andere kant van de Maas. Ik ging met de fiets met de veerpont over naar Schiemond en fietste door de stad naar het Prinsemolenpad waar de roeiloods staat. Toen een "oude houten keet" en met een klein huisje ernaast waar de kleedkamers waren die meestal blank stonden en de douche altijd koud was.
Ik heb daar een jaar lang leren roeien oa onder leiding van Pim Kleijkamp en vond het een erg leuke en spannende tijd. Tot is kennis maakte met oa Liesbeth (Buut) de Ryck van de Gracht en bij haar thuis een olympisch roeier ontmoette, toen wist ik zeker: ik ging wedstrijdroeien. Dat zeggende tegen meneer van Beest (was toen jeugdcoördinator, en leraar Duits en was eigenlijk te goed voor de wereld, verschrikkellekl aanrdig man - speelde altijd het Nautilus lied op de Nieuwjaarsreceptei) die er voor zorgde dat de wedsrijdcommissaris mij een coach toewees. Dat was Lex Grootenhuis. Gelijk met mij ging er een viertal mede jeigdleden wedstrijdroeien onder de leiding van Peter Hanneman die een goede vriend van Lex was. Bij elkaar een leuke club met een groot doel: hard gaan op de wedstrijden en blikken trekken.
Lex was dus mijn coach vanaf onze 16e of 17e jaar bij Nautilus – ik wilde wel wedstrijdroeien en er werd mij een coach aangewezen. Dat was Lex, ook hij ging voor het eerst en onbevangen zonder enige kennis met mij aan de gang. Wat heb ik veel van hem geleerd, hard trainen in weer en wind – wat hij ook deed op de fiets langs de kant en nooit een regenbroek ook geen megafoon/lulijzer, ik verstond hem zo wel, geleerd wedstrijden te roeien. Over eerlijkheid in de roeiwereld . En wat had hij graag ook wedstrijd willen roeien, maar een hartprobleem heeft hem dat ontzegd. En ook bij hem thuis aan de Waterloostraat no 1 werd ik als bijna vanzelfsprekend ontvangen door de moeder van Lex, Ma Grootenhuis zoals ik haar mocht noemen. Eveneens waren zijn broer en zussen hartelijk en lieten ze me voelen dat ik erbij hoorde. Wat een fijne tijd en een dankbare herinnering.
Lex werd ook chauffeur van de botenwagen (volgens mij toen -1966 - de tweede botenwagen naast Meeuwisse) en zo kon ik met Lex en de boten naar roeiwedstrijden. Zo ook naar bijv. Oostende (het stinkende gat des doods heette het water waar ik op roeide) een gedenkwaardige wedstrijd voor ons allebei (oa had ik daar als tegenstand Aad Onderwater van Dudok). Ook de reis naar Berlijn toen nog achter de Muur/Ijzeren Gordijn. Bij de grens al een zeuwachtig gedoe met de bewakers die in de boten keken of er iets verborgen was. En later in Berlijn - Grunau - we keken ons ogen uit.
Toen ik eenmaal op de HALO zat werden de discussies over het trainen wat langer want ik dacht het wel beter te weten. Maar tot een breuk kwam het niet. Toch hebben we er na 5 jaar samen een punt achter gezet, ik dacht er sterk over te stoppen, maar kreeg in de zomervakantie wat meer kontakt met een andere jongere groep roeiers bij Nautilus en ben toch weer verder gegaan, met een andere coach dus.
Na het coachen kwam ik Lex regelmatig tegen op de roeiwedstrijden waar we allebei “in functie” waren en we gingen met elkaar om alsof we ons vorige gesprek nog aan het afmaken waren. Heel erg bijzonder was dat. Als we er tijd voor hadden keken we altijd naar elkaar uit.
Door Lex heb ik veel aan de roeiwedstrijden nationaal en internationaal gehad. Eigenlijk kan je zeggen dat op al mijn roeiblikken (ook van veel later en op oudere leeftijd) het copyright stond van A.J. Grootenhuis. Als ik terugkijk op mijn leven dan is dat eigenlijk gevormd in die tijd van onze jeugd, met volwassen worden, met eindexamens, met vele discussies langs de kant. En met duidelijke en soms harde opdrachten van Lex, soms met tegenzin maar altijd en zeker naderhand met overtuiging uitgevoerd.


In memoriam: Lex Grootenhuis

De KNRB heeft het verdrietige nieuws ontvangen dat Lex Grootenhuis, erelid van de KNRB, op 2 december is overleden. Lex heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten in de Nederlandse roeigemeenschap.
Als geboren en getogen Rotterdammer kwam Lex op jonge leeftijd in aanraking met de roeisport via Roeivereniging Nautilus. Hij was niet alleen een roeier, maar heeft ook de rol van coach en Commissaris Materiaal in het bestuur van Nautilus vervuld. Zijn betrokkenheid en toewijding aan de roeisport leidden ertoe dat hij later jurylid werd bij de KNRB en uiteindelijk zelfs FISA-jurylid. Een hoogtepunt in zijn carrière was zijn rol als jurylid tijdens de Olympische Spelen in Sydney, 2000.
Lex en de Willem-Alexanderbaan: een succesverhaal
Nadat in 2013 de Willem-Alexander Baan (WAB) in Zevenhuizen werd geopend, werd Lex voorgedragen als organisator voor de wereldkampioenschappen junioren en voor senioren niet-olympische nummers. Later kwam daar ook de organisatie van het evenement voor roeiers onder de 23 jaar bij. Onder leiding van Lex werd in 2016 het grootste internationale roeikampioenschap ooit in Nederland georganiseerd, met meer dan 3000 deelnemers en 800 boten. Dit evenement was een enorm succes en leverde een aanzienlijke financiële winst op. Vanwege zijn grote bijdrage als organisator werd Lex in 2017 benoemd tot erelid van de KNRB.
Bekend gezicht bij de Head of the River
Veel Nederlandse roeiers kennen Lex wellicht zonder zijn naam te weten. Tijdens de Head of the River in Amsterdam was hij degene die bij de start in Amsterdam vanaf een stelling de roeiers met zijn harde stem op geordende wijze richting de Amstel dirigeerde. Lex kan worden omschreven als een ‘ruwe bolster, blanke pit’ – een man met een weerbarstige buitenkant maar een zachte en eerlijke binnenkant.
“Lex was een ‘ruwe bolster, blanke pit’ – een man met een weerbarstige buitenkant maar een zachte en eerlijke binnenkant.” – Jan Willem Landman
Passie voor zeilen
Naast zijn betrokkenheid bij de roeisport was Lex ook actief in de Rotterdamse haven. Hij was voorzitter van de Stichting Het Rotterdamse Zeilschip, die de schepen Oosterschelde en Helena restaureerde en exploiteerde. Daarnaast was hij een fanatiek zeiler met zijn Friese jacht en lid van de Koninklijke Zeilvereeniging Oostergoo.
Onuitwisbare indruk
Tot op het laatste moment bleef Lex zich inzetten voor de roeisport. Zo heeft hij tot op het laatste moment zijn best gedaan om de wereldkampioenschappen voor masters naar Rotterdam te halen, gedreven door zijn overtuiging dat de WAB optimaal benut moest worden.
Lex Grootenhuis laat een blijvende erfenis achter in de Nederlandse roeigemeenschap. Zijn toewijding, leiderschap en passie zullen altijd herinnerd worden. De KNRB wenst zijn familie en vrienden veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Bovstaand is een in memoriam van de KNRB.
Hieronder heb ik wat over hem geschreven: mijn eigen "in memoriam" voor Lex:
Allereerst spreek ik uit dat ik erg meeleef met dit plotselinge verlies van Lex.
Ik wilde dat ik dit had kunnen doen ten overstaan van familie, zijn gezin en Helene Grootenhuis (alleen weet ik niet of zij nog leeft) en zijn broer (volgens mij Christiaan), maar die heeft geen of weinig kontakt meer gehad met z'n broer Lex. Hij is in stilte, in familiekring gegraven of anderszins.
Lex was mijn coach vanaf onze 16e of 17e jaar bij Nautilus – ik wilde wel wedstrijdroeien en er werd mij een coach aangewezen. Dat was Lex, ook hij ging voor het eerst en onbevangen zonder enige kennis met mij aan de gang. Wat heb ik veel van hem geleerd, hard trainen in weer en wind – wat hij ook deed op de fiets langs de kant en nooit een regenbroek ook geen megafoon/lulijzer, ik verstond hem zo wel, geleerd wedstrijden te roeien. Over eerlijkheid in de roeiwereld . En wat had hij graag ook wedstrijd willen roeien, maar een hartprobleem heeft hem dat ontzegd. En ook bij hem thuis aan de Waterloostraat no 1 werd ik als bijna vanzelfsprekend ontvangen door de moeder van Lex, Ma Grootenhuis zoals ik haar mocht noemen. Eveneens waren zijn broer en zussen hartelijk en lieten ze me voelen dat ik erbij hoorde. Wat een fijne tijd en een dankbare herinnering.
Na het coachen kwam ik Lex regelmatig tegen op de roeiwedstrijden waar we allebei “in functie” waren en we gingen met elkaar om alsof we ons vorige gesprek nog aan het afmaken waren. Heel erg bijzonder was dat. Als we er tijd voor hadden keken we altijd naar elkaar uit.
Door Lex heb ik veel aan de roeiwedstrijden nationaal en internationaal gehad. Eigenlijk kan je zeggen dat op al mijn roeiblikken (ook van veel later en op oudere leeftijd) het copyright stond van A.J. Grootenhuis. Als ik terugkijk op mijn leven dan is dat eigenlijk gevormd in die tijd van onze jeugd, met volwassen worden, met eindexamens, met vele discussies langs de kant. En met duidelijke en soms harde opdrachten van Lex, soms met tegenzin maar altijd en zeker naderhand met overtuiging uitgevoerd.
En nu is hij er niet meer, eigenlijk kan ik dat niet verdragen noch bevatten. Alsof een deel van onze jeugd is afgestorven. Lex had er nog jaren moeten zijn om elkaar zo af en toe eens tegen te komen.